គោលនយោបាយស្តីអំពី ការអនុញ្ញាតិសម្រាកពីការងារ និងថ្ងៃឈប់សម្រាក

ឧបករណ៍នេះផ្តល់ជាឧទាហរណ៏ទូទៅមួយ នៃគោលនយោបាយផ្តល់ការអនុញ្ញាតិសម្រាកពីការងារ និងថ្ងៃឈប់សម្រាកដើម្បីជួយអ្នកក្នុងការគ្រប់គ្រងធនធានមនុស្សរបស់អ្នក។ អ្នកអាចសម្របតាមវាដើម្បីបំពេញតម្រូវការអាជីវកម្មនិងបទប្បញ្ញត្តិជាក់លាក់នៅក្នុងប្រទេសរបស់អ្នក។ វាត្រូវបានផ្ដល់អនុសាសន៍ឱ្យធ្វើការស៊ើបអង្កេតលើបទបញ្ជាជាតិ និងសុំដំបូន្មានមេធាវី / អ្នកជំនាញ។

 

1.0.     ពេលម៉ោងធ្វើការ និងថ្ងៃឈប់សម្រាកសាធារណៈ

 

1.1.       និយោជិកត្រូវបានគេតម្រូវឱ្យធ្វើការយ៉ាងហោចណាស់ ៤០ ម៉ោងក្នុងមួយសប្តាហ៍ ដែលនោះគឺ ៨ ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។

 

1.2.      ម៉ោងធ្វើការធម្មតាគឺចាប់ពីថ្ងៃច័ន្ទដល់សុក្រពីម៉ោង ៨:០០ ព្រឹកដល់ម៉ោង ១៧:០០ ល្ងាច។ ជាមួយនឹងការសម្រាកអាហារថ្ងៃត្រង់មួយម៉ោងពីម៉ោង ១៣:០០ នាទី។ ដល់ម៉ោង ១៤:០០ នាទីរសៀល។ ពេលវេលានេះនឹងប្រែប្រួលអាស្រ័យលើធម្មជាតិនៃការងាររបស់ស្ថាប័ន/ក្រុមហ៊ុននីមួយៗ។

 

1.3.      វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់បុគ្គលិកទាំងអស់ក្នុងការរាយការណ៏ការងារ និងត្រូវធ្វើទៀងទាត់នៅរៀងរាល់ថ្ងៃធ្វើការ។ ប្រសិនបើពួកគេមិនអាចចូលរួម ឬយឺតដោយសារស្ថានភាពមិនអាចចៀសបាន គេត្រូវប្រាប់អ្នកគ្រប់គ្រងផ្ទាល់របស់ពួកគេឱ្យបានឆាប់ទៅតាមអ្វីដែលអាចធ្វើបាន។

 

1.4.       រាល់អវត្តមានពីកាតព្វកិច្ច នឹងទាមទារការពន្យល់សមហេតុផលពីនិយោជិក និងការយល់ព្រមពីអ្នកចាត់ការទូទៅ។ ការអវត្តមាន និងការចូលធ្វើការយឺតយ៉ាវជាមូលហេតុសម្រាប់សកម្មភាពដាក់វិធានវិន័យក្រោមលក្ខខណ្ឌក្រមសីលធម៌។

 

1.5.      ថ្ងៃបុណ្យសាធារណៈ និងផ្លូវការនឹងត្រូវបានគេគោរពតាមច្បាប់បុណ្យជាតិរបស់ប្រទេសនិមួយៗ

 

1.6.       សមាជិកបុគ្គលិកអាចត្រូវបានតម្រូវឱ្យធ្វើការនៅថ្ងៃបុណ្យផ្លូវការ។ បុគ្គលិកអាចទទួលបានសំណងដោយធ្វើការឈប់សំរាកមួយថ្ងៃសងវិញ ក្នុងរយៈពេលថ្ងៃការងារមួយទៀតដោយមានការយល់ព្រមពីអ្នកគ្រប់គ្រងផ្ទាល់របស់ពួកគេ។ ថ្ងៃឈប់សម្រាកសម្រាប់ការផ្តល់ប្រាក់កម្រៃត្រូវអនុវត្តតាមថ្ងៃបុណ្យសាធារណៈ។ ថ្ងៃដែលត្រូវទូទាត់សងប្រាក់ត្រូវតែបានយកក្នុងរយៈពេលពីរសប្តាហ៍ និងអាស្រ័យលើការទាមទារការងារ /កិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខ ថ្ងៃទូទាត់សំណងមិនត្រូវបានផ្ទេរទៅខែក្រោយក៏មិនត្រូវបានគេបូកយោងបញ្ចូល ឬបន្ថែមទៅថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ។

 

1.7.       ក្នុងករណីដែលបុគ្គលិកធ្វើការលើសពីម៉ោងការងារ ឬនៅពេលចុងសប្តាហ៍ ការបង់ប្រាក់លើសម៉ោង មិនត្រូវបានធ្វើទេ។

 

2.0.        ភាពទៀងទាត់ពេលវេលា និងអវត្តមានពីកាតព្វកិច្ច

 

2.1.      ភាពទៀងទាត់ពេលវេលា

 

2.1.1.  ប្រសិនបើជាមូលហេតុនៃការឈប់មិនបានព្រាងទុក ដែលបុគ្គលិកមិនមានលទ្ធភាពរាយការណ៍ពីកាតព្វកិច្ចណាមួយនោះ វាគឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេក្នុងការជូនដំណឹងទៅអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខរបស់ពួកគេឱ្យបានមុនម៉ោង ១២:០០នៅថ្ងៃដែលអវត្តមាននៃការរាយការណ៍របស់ពួកគេទៅធ្វើការ។ បើមិនដូច្នោះទេ អវត្តមានឥតច្បាប់នឹងត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាការបោះបង់ពីកាតព្វកិច្ច។ ទម្រង់សុំច្បាប់ឈប់សម្រាកនេះត្រូវតែបំពេញក្នុងថ្ងៃដូចគ្នានៅលើការបន្តកាតព្វកិច្ច។

2.1.2.  រាល់ការសម្រាកសម្រាប់គោលបំណងឯកជន ត្រូវតែមានការអនុញ្ញាតិត្រឹមត្រូវដោយមានការទទួលខុសត្រូវពីអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខជាមុន។ ពេលវេលាសម្រាប់ការ     សំរាកបែបនេះ មិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលក្នុងរយៈពេលដែលត្រូវធ្វើការទេហើយគួរតែត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយបុគ្គលិកនៅពេលមួយ ទៅតាមការយល់ព្រមរបស់សមាជិកបុគ្គលិក និងអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខ។

2.2.      វត្តមានប្រចាំថ្ងៃ និងភាពទៀងទាត់

 

2.2.1.  វាជាកាតព្វកិច្ចរបស់បុគ្គលិកទាំងអស់ក្នុងការរាយការណ៏ការងារ និងត្រូវធ្វើនៅទៀងទាត់រៀងរាល់ថ្ងៃធ្វើការ។ ប្រសិនបើពួកគេមិនមានលទ្ធភាពចូលរួម ឬយឺតដោយ សារស្ថានភាពមិនអាចចៀសវាងបាន ពួកគេគួរតែប្រាប់អ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខរបស់ពួកគេអោយបានលឿនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។

 

2.2.2. រាល់អវត្តមានពីកាតព្វកិច្ច តម្រូវឱ្យមានការពន្យល់សមហេតុផលពីនិយោជិក និងការយល់ព្រមពីអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខ។ ការអវត្តមាន និងការយឺតយ៉ាវជាទម្លាប់កើតឡើង ជាមូលហេតុសម្រាប់សកម្មភាពដាក់វិធានវិន័យ។

 

2.3.   ការងារលើសម៉ោង

 

2.3.1.    ធម្មជាតិនៃប្រតិបត្ដិការ ………………… មានន័យថាបុគ្គលិកនឹងត្រូវធ្វើការម៉ោងមិនទៀងទាត់។ ដូច្នេះគ្មានការងារបន្ថែមម៉ោងនឹងត្រូវផ្តល់ជូនទៅឱ្យបុគ្គលិកណាមួយឡើយ។

 

2.3.2.   ក្នុងស្ថានភាពដែលបុគ្គលិកត្រូវធ្វើការលើសម៉ោងដែលបានកំណត់​ បុគ្គលិកត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យចំណាយពេលវេលាដើម្បីទូទាត់សំណងម៉ោងធ្វើការ។ ពេលវេលាទូទាត់គឺជាការសំរេចចិត្តទាំងស្រុង​​ ហើយមានគោលបំណងដើម្បីទូទាត់សំណងសម្រាប់ការងារដែលបន្ទុកច្រើនហួស។ វាមិនបូកយោងបញ្ចូលទេ និងត្រូវតែប្រើក្នុងរយៈពេល ១៤ ថ្ងៃចាប់ពីពេលដែលវាបានធ្វើ។ ក្នុងករណីទាំងអស់ការងារបន្ថែមម៉ោងត្រូវបានអនុម័តជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ ដោយអ្នកគ្រប់គ្រងខ្សែជួរមុខបន្ទាន់។ បុគ្គលិកត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យរក្សាតុល្យភាពការងារ និងជីវភាពគ្រួសារ។

 

3.0.     ការឈប់សម្រាក

3.1.    ការសំរាកប្រចាំឆ្នាំ

 

3.1.1.     សមាជិកបុគ្គលិកនឹងមានសិទ្ធិទទួល …………… ថ្ងៃធ្វើការនៃការឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំ សម្រាប់រយៈពេលពេញមួយឆ្នាំនៃការបម្រើការងារឬ ……… ថ្ងៃធ្វើការក្នុងមួយខែ។

 

3.1.2.    សមាជិកបុគ្គលិក មានសិទ្ធិទទួលបានការឈប់សំរាកប្រចាំឆ្នាំបន្ទាប់ពីរយៈពេលសាកល្បងការងារបានបញ្ចប់ ដែលជាពេលមានប្រសិទ្ធភាពចាប់ពីថ្ងៃបម្រើការងារ។

 

3.1.3.    ការឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំអាចត្រូវបានធ្វើឡើងក្នុងរយៈពេលមួយថ្ងៃ ឬកន្លះថ្ងៃ។ ការស្នើសុំឈប់សម្រាក ត្រូវបានអនុញ្ញាតិត្រឹមត្រូវដោយអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខយ៉ាងហោចណាស់ ២ សប្តាហ៍មុនពេលការឈប់សំរាកចាប់ផ្តើម លើកលែងតែការឈប់សម្រាកណាដែលបានស្នើសុំ ដោយសារតែមានភាពអាសន្នចាំបាច់ប៉ុណ្ណោះ។

 

3.1.4.    ការរៀបចំឈប់សម្រាកទាំងអស់ គឺអាស្រ័យលើភាពចាំបាច់បន្ទាន់នៃសេវាកម្មដែលអាចតម្រូវឱ្យបុគ្គលិកត្រូវឈប់សំរាក ក្នុងពេលដែលអ្នកគ្រប់គ្រងត្រូវបានយល់ព្រមដោយអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយការគិតពិចារណានឹងត្រូវបានផ្តល់ឱ្យទៅតាមកាលៈទេសៈផ្ទាល់ខ្លួន និងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់បុគ្គលិកនៅពេលដែលអាចធ្វើទៅបាន។

 

3.1.5.    ការឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំនឹងចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី ១ ខែមករា និងបញ្ចប់នៅថ្ងៃទី ៣១ ខែធ្នូ។ ការគណនាការឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំសម្រាប់សេវាកម្មតិចជាងមួយឆ្នាំត្រូវធ្វើឡើងតាមសមាមាត្រនៃរយៈពេលនៃសេវាកម្ម។ បុគ្គលិកត្រូវបានតម្រូវឱ្យធ្វើការឈប់សំរាកប្រចាំឆ្នាំរបស់ពួកគេក្នុងឆ្នាំប្រតិទិនការងារ។

 

3.1.6.    បុគ្គលិកមិនអាចឈប់បន្តលើសពីរយៈពេល ១០ ថ្ងៃទេ។ ការអនុវត្ដលើសពីដែនកំណត់នេះនឹងត្រូវបានអនុញ្ញាត​ ក្នុងកាលៈទេសៈពិសេស ដោយមានការយល់ព្រមជាលាយ លក្ខណ៍អក្សរពីប្រធានអង្គភាព និងនាយកគ្រប់គ្រង។

 

3.1.7.    ការឈប់សម្រាកបន្តទៅមុខគួរតែត្រូវបានប្រើប្រាស់នៅចុងត្រីមាសទីមួយនៃឆ្នាំ ឬប្រសិនបើមិនត្រូវដកហូត។

 

3.1.8.    កាលវិភាគឈប់សម្រាកគួរតែត្រូវបានលើកឡើង នៅដើមឆ្នាំដោយអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខ។ តំរូវការនៃការងារ និងបំណងប្រាថ្នារបស់បុគ្គលិកត្រូវតែត្រូវបានផ្តល់ជូនដោយយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងកាលវិភាគឈប់សំរាកប្រចាំឆ្នាំ។

 

3.1.9.    ការប្តូយកជាសាច់ប្រាក់ពីការមិនបានប្រើប្រាស់ថ្ងៃឈប់សម្រាក នឹងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតិទេ។ ការឈប់សំរាកណាមួយដែលមិនត្រូវបានប្រើប្រាស់ដូចដែលបាន ផ្តល់គឺត្រូវទុកជាមោឃៈដោយស្វ័យប្រវត្តិ។

3.1.10.  ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ក្នុងករណីដែលមិនសមស្របសម្រាប់បុគ្គលិកក្នុងការប្រើប្រាស់ថ្ងៃឈប់សម្រាកទាំងអស់ក្នុងកិច្ចសន្យាដែលបានផ្តល់ឱ្យ បុគ្គលិកអាចត្រូវបានអនុញ្ញាតិអោយអនុវត្តថ្ងៃឈប់សម្រាករបស់ខ្លួន ដោយមានការយល់ព្រមពីនាយកចាត់ការ មិនមែនជាអ្នកដែលគាត់តែងតាំងទេ។ ថ្ងៃដែលមិនប្រើប្រាស់ត្រូវប្រើនៅក្នុង   រយៈពេលបី (៣)ខែ ដំបូងនៃកិច្ចសន្យាថ្មី។

 

3.1.11.  ទម្រង់ស្នើសុំឈប់សម្រាកអាចរកបានពីនាយកដ្ឋានរដ្ឋបាល។  ទម្រង់បែបបទសុំច្បាប់ត្រូវបានបំពេញ និងចុះហត្ថលេខាដោយសមាជិកបុគ្គលិក និងត្រូវបានយល់ព្រមដោយអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខ និងនាយកគ្រប់គ្រង ឬអ្នកដែលគាត់ផ្តល់សិទ្ធិជូន។

3.1.12.  ក្រុមហ៊ុនមិនត្រូវទូទាត់ដល់បុគ្គលិកដែលមិនប្រើប្រាស់ថ្ងៃឈប់សម្រាកទេ លើកលែងតែក្នុងករណីពិសេស និងដោយមានការយល់ព្រមពីនាយកចាត់ការទូទៅ។

3.2.   ការសម្រាកព្យាបាលជំងឺ

 

3.2.1.    សមាជិកបុគ្គលិកមានសិទ្ធិទទួលបានការឈប់សម្រាកពីជំងឺ និងការព្យាបាលដោយមានប្រាក់ឈ្នួលរហូតដល់ ១២ (ដប់ពីរ) ថ្ងៃពេញនៃថ្ងៃធ្វើការប្រចាំឆ្នាំ។

 

3.2.2.   ការឈប់សំរាកបែបនេះ នឹងត្រូវផ្តល់ជូនដោយផ្អែកលើការបញ្ជាក់វិញ្ញាបនបត្រ វេជ្ជសាស្រ្តពីគ្រូពេទ្យដែលបានចុះបញ្ជីសម្រាប់រយៈពេលនៃការព្យាបាលជម្ងឺ។

 

3.2.3.   បុគ្គលិកណាដែលបានប្រើប្រាស់ថ្ងៃឈប់សម្រាកឈឺរបស់ពួកគេអស់ នឹងត្រូវបានតម្រូវឱ្យប្រើប្រាស់ការឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំរបស់ពួកគេ ក្នុងករណីដែលអវត្តមានត្រូវបន្ត។

 

3.2.4.   ការឈប់សម្រាកដែល យូរជាងមួយខែនឹងតម្រូវឱ្យមានការយល់ព្រមពីនាយកគ្រប់គ្រង។ របាយការណ៍ពីវេជ្ជបណ្ឌិតនឹងមានសារៈសំខាន់ដើម្បីកំណត់ថាតើបុគ្គលិកអាចចូលនឹងនិវត្តន៍ដោយរបៀបណាតាមរយៈបញ្ហាសុខភាព។

 

3.2.5.   ការស្នើសុំការឈប់សម្រាករយៈពេលយូរ អាចត្រូវបានផ្តល់ជូនតាមការផ្តល់ធានារ៉ាប់រង។

 

3.2.6.    បុគ្គលិកដែលឈប់សំរាកដូចនេះ នឹងទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលពេញចំនួនពីរខែដំបូងបន្ទាប់មកទទួលចំនួនពាក់កណ្តាលនៃថ្លៃឈ្នួលប្រចាំខែ សម្រាប់រយៈពេលពីរខែទៀត ក្រោយមកការចូលនិវត្តន៍ដោយប្រការសុខភាពនឹងត្រូវបានពិចារណា។ អ្នកដែលមានជម្ងឺនៅដំណាក់ចុងក្រោយ នឹងត្រូវបានគេព្យាបាលដូចមានចែងក្នុងឯកសារធានារ៉ាប់រងសុខភាព។

 

3.2.7.   បុគ្គលិកដែលឈប់សំរាកឈឺរយៈពេលជាង ៣ ខែដោយសារតែគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍មួយនឹងត្រូវបានអនុវត្តស្របតាមគោលការណ៍ធានារ៉ាប់រងហើយករណីរបស់ពួកគេនឹងត្រូវពិនិត្យដោយនាយកគ្រប់គ្រង។.

 

3.2.8.    រាល់ការឈប់សំរាកឈឺដែលមិនមានការប្រើប្រាស់ នឹងមិនត្រូវបានអនុវត្តបន្តទៅឆ្នាំក្រោយទេ ហើយនឹងមិនត្រូវបានទូទាត់សំណងទឹកប្រាក់សូម្បីតែនៅពេលចប់ពីការងារ។

 

3.2.9     ក្នុងករណីដែលកុមារអាយុក្រោម ៥ ឆ្នាំទទួលសម្រាកក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ដែលមាតាបិតាត្រូវបានអនុញ្ញាត ឱ្យចូលកំដរនៅគ្រប់ពេលវេលានៃការចូលសំរាកនោះ រយៈពេលនោះនឹងត្រូវគិតគូរ ក្រោមការអនុញ្ញាត្តិច្បាប់សម្រាកព្យាបាលជម្ងឺ។

 

3.3.   ការសម្រាកលំហែមាតុភាព

3.3.1.    បុគ្គលិកស្រ្តី ត្រូវមានសិទ្ធិទទួលបានការឈប់សំរាកលំហែមាតុភាពដូចដែលបានកំណត់នៅក្នុងច្បាប់ការងាររបស់ប្រទេសនីមួយៗ។

3.3.2.   នៅពេលដាក់ពាក្យស្នើសុំឈប់សំរាកលំហែមាតុភាពនិយោជិតត្រូវដាក់វិញ្ញាបនបត្រវេជ្ជសាស្ត្រពីគ្រូពេទ្យដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដែលបញ្ជាក់ពីកាលបរិច្ឆេទនៃការសម្រាល។

3.3.3     មាតាដែលជិតសម្រាលកូន នឹងមានសិទ្ធិទទួលបានពេលវេលាសម្រាកសម្រាប់ការធ្វើតេស្តមុន និងក្រោយសម្រាលកូនជាមួយនឹងការយល់ព្រមជាមុនពីអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខរហូតដល់កុមារមានអាយុ ៦ ខែ។

 

3.3.4.   ម្តាយដែលកំពុងបំបៅកូនដោយទឹកដោះម្តាយ នឹងត្រូវបានគេអោយឈប់សម្រាកពីរម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃសម្រាប់ការថែទាំរហូតដល់ក្មេងមានអាយុ ៤ (បួន) ខែ។ បុគ្គលិក និងអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខនឹងយល់ព្រមលើពេលវេលាដែលសមស្រប។

 

3.4.5.   បុគ្គលិកដែលបានអនុញ្ញាតឱ្យឈប់សំរាកលំហែមាតុភាពដូចដែលបានកំណត់ខាងលើត្រូវបានធានាអោយមានការរក្សាទុកវិញ ក្នុងកម្រិតដូចគ្នានៃការងារដែលបានកាន់កាប់នៅពេលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមឈប់សំរាកលំហែមាតុភាព ខណពេលត្រូវបន្តការងារវិញ។

 

3.4.6.    បុគ្គលិកដែលមានបំណងចង់នៅឆ្ងាយពីការងារច្រើនពេកជាងរយៈពេលដែលបានកំណត់ដើម្បីថែទាំទារក អាចធ្វើការស្នើសុំឈប់សម្រាកពិសេសដោយមិនមានប្រាក់ឈ្នួល ប្រសិនបើពួកគេមិនមានសល់ថ្ងៃឈប់សម្រាក ដោយហេតុនោះនៅពេលត្រឡប់មកវិញ ពួកគេនៅសល់យ៉ាងតិចប្រាំមួយ (៦) ខែនៃការបម្រើនៅលើការតែងតាំងរបស់ពួកគេ។

 

3.4.7.   ដោយបានផ្តល់អវត្តមានសរុបមិនលើសពីប្រាំមួយខែក្រុមហ៊ុន នឹងអនុញ្ញាតឱ្យបុគ្គលិកវិលត្រឡប់មកវិញពីការឈប់សម្រាកនេះ នៅក្នុងតួនាទីដូចគ្នាដែលត្រូវបានកាន់កាប់នៅពេលដែលនាងចាប់ផ្តើមឈប់សំរាកលំហែមាតុភាព ឬនៅក្នុងតួនាទីដែលប្រហាក់ប្រហែលគ្នាទៅវិញទៅមកជាមួយអត្រាប្រាក់បៀវត្សរ៍ និងអត្ថប្រយោជន៍ស្មើនឹងអ្វី ដែលនាងមានសិទិ្ធនៅដើមដំបូងនៃការសំរាកលំហែមាតុ      ភាព។

 

 

 

3.4. ការ​ឈប់​សម្រាក​បិតុភាព

3.4.1.    បុគ្គលិកបុរសក៏មានសិទ្ធិទទួលបានការឈប់សម្រាកបិតុភាពក្នុងរយៈពេល១០ (ដប់) ថ្ងៃនៃថ្ងៃធ្វើការ ក្នុងពេលដែលភរិយាសម្រាលកូនចំពោះតែភរិយាដែលបានចុះអេតាស៊ីវិលប៉ុណ្ណោះ។

 

3.4.2.   សំណើនេះត្រូវតែគាំទ្រដោយភស្តុតាងនៃការសម្រាលកូនដែលមានសុពលភាព ឬការរំពឹងទុកនៃពេលវេលាសម្រាល ហើយការយល់ព្រមជាមុនត្រូវតែទទួលបានពីអ្នកគ្រប់គ្រងជួរ    មុខ។

 

3.4.3.   ការឈប់សំរាកលំហែបិតុភាពត្រូវតែធ្វើឡើងក្នុងរយៈពេល ៤ សប្តាហ៍មុន ឬក្រោយការសម្រាលរបស់ភរិយា។ ការឈប់សំរាកលំហែបិតុភាពដែលមិនត្រូវបានគេប្រើក្នុងអំឡុងពេលនេះនឹងត្រូវបានបាត់បង់។

 

 

3.5.ការឈប់សម្រាកដោយធុរៈផ្ទាល់ខ្លួនចាំបាច់

 

3.5.1.    បុគ្គលិកត្រូវទទួលបានជាអតិបរមាចំនួន ៥ ថ្ងៃនៃថ្ងៃប្រតិទិន ដើម្បីចូលរួមក្នុងពរឹត្តិការនៃសំណាងអាក្រក់ផ្ទាល់ខ្លួនដូចជាការស្លាប់សមាជិកគ្រួសាររបស់បុគ្គលិកភ្លាមៗ (ប្តីប្រពន្ធ ឪពុកម្តាយ ឪពុកម្តាយក្មេក និងកូន) ។

 

3.5.2.   ការឈប់សំរាកបែបនេះ មិនត្រូវបានដកចេញពីការឈប់សម្រាកប្រចាំឆ្នាំទេហើយត្រូវតែមានការយល់ព្រមពីអ្នកគ្រប់គ្រងជួរមុខ។

 

3.5.3.   រាល់ពេលដែលលើសពី ៥ (ប្រាំ) ថ្ងៃបូកនឹងរយៈពេលនៃការធ្វើដំណើរត្រូវតែទូទាត់ទៅនឹងការឈប់សំរាកវិស្សមកាល ឬការឈប់សម្រាកដោយមិនចាំបាច់បង់ប្រាក់ថ្លៃឈ្នួល។

 

 

3.6. ការឈប់សម្រាកដោយមិនមានប្រាក់ឈ្នួល

 

3.6.1.    ការឈប់សម្រាកដែលមិនទទួលបានប្រាក់កម្រៃ អាចត្រូវបានផ្តល់ជូនជាលាយលក្ខណ៍អក្សរតាមការសម្រេចរបស់នាយកចាត់ការ នៅពេលសមាជិកបុគ្គលិកនោះចង់បង្អាក់សេវាកម្មជាមួយក្រុមហ៊ុនដោយហេតុផលវិជ្ជាជីវៈ ឬដោយហេតុផលចាំបាច់ផ្ទាល់ខ្លួន។ សមាជិកបុគ្គលិកអាចបន្តការឈប់សម្រាកនេះ នៅពេលដែលទទួលបានការអនុម័តជាលាយ លក្ខណ៍អក្សរ។ សិទ្ធិទទួលបានការឈប់សម្រាកដែលមិនទទួលបានប្រាក់កម្រៃជាទូទៅមានកម្រិតចំពោះបុគ្គលិកដែលបានបម្រើការងារយ៉ាងហោចណាស់ ………………  ឆ្នាំនៃការបម្រើការងារជាបន្ត។

 

3.6.2.    រយៈពេលអតិបរិមានៃការឈប់សម្រាកដោយគ្មានប្រាក់កម្រៃ មិនត្រូវលើសពីប្រាំមួយខែសម្រាប់រយៈពេលទាំងមូលនៃការងារជាមួយក្រុមហ៊ុន លើកលែងតែក្នុងករណីពិសេសដែលត្រូវបានអនុម័តដោយនាយកចាត់ការទូទៅ។

 

3.6.3.    ក្នុងអំឡុងពេលនៃការឈប់សម្រាកពិសេសដោយគ្មានប្រាក់កម្រៃ បុគ្គលិកមិនមានសិទ្ធិទទួលបានប្រាក់ខែ ឬប្រាក់ឧបត្ថម្ភ ឬអត្ថប្រយោជន៍របស់ពួកគេទេ លើកលែងតែការធានារ៉ាប់រងសុខភាពដែលនៅតែរក្សានៅមានដដែល ប៉ុន្តែស្ថិតក្នុងការចំណាយរបស់សមាជិកបុគ្គលិក។ ការឈប់សម្រាកដោយគ្មានប្រាក់កម្រៃមិនត្រូវចាត់ទុកថាជាសេវាកម្មបន្តសំរាប់គណនាអត្ថប្រយោជន៍ពេលបញ្ចប់ការងារបុគ្គលិក ឬថ្ងៃឈប់សម្រាកបូកបង្គរទេ។